In memoriam

In Memoriam

Jozef De Craecker

Beste Jozef,

Op enkele weken na is het 30 jaar geleden dat je me het voorzitterschap van het Davidsfonds doorgaf. Jij had er toen al ruim 30 jaar Davidsfonds opzitten : enkele jaren in Erpe-Mere en vanaf 1968 in Denderleeuw. Je werd er snel verantwoordelijk voor de programmatie en in 1977 werd je ook voorzitter, de eerste die echt de handen uit de mouwen stak.

Samen met een ploeg van enthousiaste bestuursleden voerde je het Davidsfonds naar een hoogtepunt : van 100 leden in 1968 naar 250 leden in 1986.

Dit realiseerde je door vernieuwingen in de programmatie : het bijwonen van toneelvoorstellingen “op verplaatsing”, een jaarlijkse meerdaagse reis, een ledenfeest / kaas- en wijnavond, …

… en gedreven door je interesse voor cultuur en kunst, je gave om je te laten inspireren door mensen uit je omgeving en vooral een onuitputtelijke inzet en werkkracht.

Je had ook oog voor de toekomst. Midden de jaren 80, slaagde je erin om een jong-Davidsfonds van de grond te krijgen. De jonge garde kreeg carte blanche, maar liep zo voorbeeldig in je voetsporen dat ze al snel werd opgenomen in het grote Davidsfonds.

Bestuursvergaderingen begon je regelmatig met de mededeling dat het voor jou tijd was om te stoppen. Niemand geloofde je. Daarvoor was het Davidsfonds teveel een deel van jezelf.

Maar je bleef het herhalen en uiteindelijk was er toch iemand die de handschoen opnam. Je was toen nauwelijks 54. Je had nog vele jaren kunnen doorgaan. Maar door je beslissing was de toekomst van het Davidsfonds wel verzekerd voor 10, 20 intussen 30 jaar.

Je bleef nog een tijdje doorgaan als bestuurslid, je werd ere-voorzitter, je bleef zorgen voor de hernieuwing van het lidmaatschap van ‘jouw’ leden en met je presentatie over “de schoonheid van Art Nouveau” voor een bomvol kasteeltje, gaf je nog een laatste staaltje van jouw kunnen.

Beste Jozef,

Ik zou je in naam van ons bestuur en van onze leden willen bedanken voor alles wat je gedaan hebt voor het Davidsfonds.

Aan Godelieve, je kinderen en familie, bieden we onze christelijke deelneming aan en tevens onze dank. Het is immers ook dankzij hen dat je hebt kunnen doen wat je gedaan hebt !

Rust in vrede.

In Memoriam

Bertin Kalumba

Met grote droefheid en verslagenheid meld ik u het overlijden van onze gewaardeerde collega Bertin Kalumba Mupemba, pastoor te Denderleeuw, Welle, Leeuwbrug, Huissegem en Iddergem.

Pastoor Bertin werd besmet met het gevreesde coronavirus. Lange tijd kreeg hij de beste zorgen op de dienst intensieve zorgen van het O.-L.-Vrouwziekenhuis te Aalst, maar overleed er uiteindelijk ten gevolge van het virus op 10 november 2020. Collega Bertin zou komende vrijdag 13 november 56 jaar worden.

Bertin Kalumba werd geboren in Kolwezi (D.R. Congo) en werd er ook priester gewijd in 1990. Hij kwam nadien naar de Leuvense universiteit. Hij doctoreerde er met een proefschrift over Exodus 6, 2-8, omtrent Mozes.

Omdat er in Denderleeuw een groeiend aantal Afrikanen woonde, groeide het idee om een Afrikaanse priester met deze gemeenschap op weg te laten gaan. Bertin Kalumba nam deze uitdaging aan. Daarna kreeg hij ook de verantwoordelijkheid over verschillende parochies in groot-Denderleeuw. De studie van de Nederlandse taal verplichtte pastoor Bertin om alle vieringen extra goed voor te bereiden. Het bracht hem naar de essentie van het Bijbelse woord.

Collega Bertin maakte eind vorig jaar nog een reis naar zijn geboorteland om er zijn familie, in het bijzonder zijn diepgelovige moeder te bezoeken.

In een artikel van Kerkplein uit 2017 getuigde pastoor Bertin als volgt:

"De toekomst hangt niet van ons af. Ze is in Gods handen. Blijf dus maar rustig, we zijn allemaal maar dienaren."

We verliezen met Bertin een fijne collega die – in het spoor van Mozes – zijn land verliet op weg naar een onbekend land. Die reis is hij nu voorgoed begonnen. We vertrouwen Bertin toe aan onze God van het leven.

Marc Verwaeren
Pastoor-deken Aalst

In Memoriam

Wilfried Van der Burght

Dag Wilfried

Met een grenzeloos verdriet nemen we vandaag afscheid van een goede vriend. Het zat er aan te komen. Je hield tot het laatste ogenblik vast aan het leven dat je zo liefhad. Je hebt een heldhaftige strijd gestreden en werd tot het laatste ogenblik thuis verzorgd , een geluk dat nog maar weinigen mogen ervaren. Godelieve was je grote liefde, een liefde die men zelden ziet.

Je kwam zo graag onder de mensen. Met je schalkse glimlach, je goed humeur en optimisme. Je was gelukkig als je anderen gelukkig zag. Je had enkele Bourgondische trekjes. Je was een pallieter die hield van kaarten en in je jeugd was je een prima voetballer.

Je nam deel aan de cultuurreizen van onze vereniging met onder meer Goslar, München en Praag. Je kreeg de smaak te pakken Je kwam in het bestuur van het Davidsfonds. en haast spelenderwijs bracht je nieuwe leden aan. Ik herinner mij de voorbereiding van een daguitstap naar Poperinge en de Westhoek maar vooral het feit je er in slaagde Jef Vermassen te strikken voor een voordracht. Het werd een bomvolle zaal …

Wilfried was diepgelovig. Hij ontbrak nooit in de zondagsmis en hij ontving de laatste sacramenten, iets dat in deze moderne tijden nog zelden voorkomt :.

“Er is geen einde aan het einde, er is alleen een eeuwig nieuw begin.”

In naam van het bestuur van het Davidsfonds bied ik Godelieve, Inge, Steven en de achtbare familie, onze christelijke deelneming aan.

In Memoriam

Raf Daneels

Beste Raf,

Toen je in 1954 in Denderleeuw aankwam, had je er al een aantal jaren Davidsfonds opzitten in Geraardsbergen. De eerste 10 jaar draaiden de activiteiten van onze afdeling nog op een laag pitje. Vanaf 1963 ging het echter in stijgende lijn. Allicht niet toevallig werd je toen secretaris. Een goede organisatie ligt steeds mee aan de basis van succes. Je beperkte je niet alleen tot het secretariaat, je was ook nog eens penningmeester en zorgde jarenlang voor de ledenwerving.

Als overtuigd Vlaming stond je mee in voor de organisatie van talrijke 11 juli-vieringen. Het was de tijd van de opkomst van de kleinkunst en onder invloed van de toenemende mobiliteit verlegden we steeds verder de grenzen van onze verkenningstochten door ‘ons’ Vlaanderen. Je was er ‘altijd’ bij, je stond op de eerste rij als er uitleg werd gegeven en je was de eerste om vragen te stellen aan de gidsen.

Legendarisch werd je toen we regelmatig aan de nationale zoektochten begonnen deel te nemen. Je doorzettingsvermogen om toch maar het antwoord te kennen op alle vragen was enorm en als dat niet volstond ging je ook nog eens de discussie aan met de organisatoren. In zoverre dat ze enkele jaren geleden zelfs beroep op jou deden om ze in Leuven uit de put te helpen.

De laatste jaren kreeg je het moeilijker. Je was er nog bij, maar we voelden dat er ‘iets’ was. Het verlies van Antoinette, de sterke vrouw achter eens sterke man, moet je gebroken hebben. Je was niet alleen, maar ‘je voelde je alleen’.

Raf, als we aan jou blijven denken, willen we vooral de actieve Raf herinneren, met zijn eindeloze inzet voor onze vereniging en voor ons Vlaanderen. En ik weet niet hoe het komt, maar als ik de laatste weken aan jou terugdenk, kom ik steeds terecht bij ons volkslied : ‘Ze zullen hem niet temmen, die fiere Vlaamse Leeuw.

Jij bent onze Leeuw, voor altijd. Het ga je goed.