Ik hou mijn hart vast

Zondag 23 november. De opwarming van de aarde en het broeikaseffect lijken compleet ongeloofwaardig. Het is niet alleen Jezuke die de pluimpjes uit zijn bedje naar beneden laat dwarrelen, een schare hemelbewoners schudt de lakens grondig uit. Kindvriendelijke sneeuw dekt de daken dicht. Ik ben mijn Wannes Van de Velde-mansarde, waar ik in de regel deze teksten schrijf, ontvlucht. De eerste serieuze winterprik heeft me naar beneden gejaagd, naar de woonkamer waar onze rosse kater gezellig ligt te spinnen, met zijn gat naar de snorrende houtkachel.

Hilde Crevits, Vlaams Minister van o.a. Energie, heeft verleden donderdag, 20/11, aandachtig naar de weersberichten geluisterd en beslist dat mensen niet meer mochten worden afgesloten van gas en elektriciteit. In de regel gaat dat verbod in op 1 december, het begin van de meteorologische winter. Het besluit van de minister brengt me terug naar 2006 toen Welzijnszorg als één van de 4 pijlers van zijn campagne propageerde dat het een basisrecht is van iedereen om over voldoende energie te kunnen beschikken. Zittend voor mijn warme kachel besef ik maar al te goed dat de sneeuw, die feeërieke ansichtkaarten te voorschijn tovert en als een rattenvanger van Hameln de kinderen naar buiten lokt, niet overal zo welkom is. Welkom is hij zeker niet bij de bewoners van tochtige panden waar de kou ongegeneerd door de dunne ruiten dringt, waar de teller van de gastank of het peil van de stookolieketel nauwlettend en bang in het oog wordt gehouden.

En ik denk aan de campagne van Welzijnszorg 2008 die ziekte en armoede aan elkaar linkt : wie in een kil huis zit te verkleumen verbrandt zijn laatste restje energie en loopt het risico om bij de dokter te belanden. En ik herinner me nu de woorden van een Denderleeuwse huisarts met een drukke praktijk die me toevertrouwde dat steeds meer mensen beschaamd moeten erkennen dat ze de consultatie niet kunnen betalen, iets wat vroeger maar zelden gebeurde. En ik weet dat er in dit eigenste Denderleeuw mensen zijn die tijdens de winter zo lang en zo veel mogelijk in hun bed blijven liggen omdat d't de enige plaats is in huis waar ze geen kou hoeven te lijden. Alles hangt met alles samen : kansarmoede vanaf de wieg, financiële zorgen in het ouderlijk nest, lage scholingsgraad, slechte behuizing, ongezonde voeding, ziekte.

Ik hou mijn hart vast en ik ben bang. Bang voor de gevolgen van de economische recessie en de werkloosheid in opmars, voor de stijgende levensduurte. Bang dat tienduizenden gezinnen ongewild zullen terugvallen op de steun van het O.C.M.W., op een inkomen dat de bedrieglijke en onjuiste naam "leefloon" heeft meegekregen want het is een inkomen dat hen net niet tot een ergere bedelstaf veroordeelt maar ook niet in staat stelt om zich fatsoenlijk te voeden, kleden, verzorgen en verwarmen. Ik ben bang dat tallozen hun huishuur niet meer zullen kunnen ophoesten, met alle gevolgen vandien, dat nog meer skiptrekkers met hun ziekenhuisfactuur naar Ten Kouter 20 zullen afzakken, met hun elektriciteits- en gasrekening, met hun apothekerskosten, met de maningen van de deurwaarders om onmiddellijk te betalen of ...

Ik vrees dat in 2009 velen, bij wie het water nu tot aan de lippen staat en die tegen het einde van de maand in het rood gaan, het niet meer zullen kunnen redden. Ik vrees dat zeker 20% van onze bevolking de armoedegrens zal oversteken en in het land van kommer en kwel zal terechtkomen.

Ik weet dat ik hier elk jaar rond deze tijd met hetzelfde bijltje hak. Ik kan er niets aan doen : het is de tijd van Welzijnszorg, de tijd ook dat we in het Openbaar Centrum voor Maatschappelijk WELZIJN het budget voor het komende jaar opmaken en ons afvragen hoeveel centen we méér moeten voorzien op de post van de sociale dienstverlening.

Ik hou mijn hart vast. Maar ik heb ook de verdomde plicht om het te laten spreken in deze adventstijd die ons naar Kerstmis loodst.

H.J.