De lelijke leeuwerik

Paaszaterdag 11 april : op de Britse commerciële zender ITV wordt er een bladzijde televisie-

geschiedenis geschreven.‘Britain’s got talent’ is een programma waarin – de naam maakt het ons enigszins diets - gejaagd wordt op nobele, onbekende talenten. Die avond van de 11de april waagde ene Susan Boyle haar kans.

Susan Boyle is een 48-jarige ongehuwde Schotse huisvrouw die door het leven niet werd verwend. De problemen begonnen al bij haar geboorte. De bevalling verliep moeizaan en het kleine wicht kreeg zuurstoftekort waardoor ze een lichte hersenbeschadiging opliep. Geen wonder dat ze op school, waar ze ook werd gepest, moest afhaken en nooit aan een valabel diploma geraakte. Een fatsoenlijke stek op de arbeidsmarkt zat er ook niet in met als gevolg dat ze bij haar ouders bleef wonen in een krappe sociale woning in Blackburn, een dorp van ongeveer 5.000 zielen, niet ver van Edinburgh. Na de dood van haar vader bleef ze thuis voor haar moeder zorgen tot die een paar jaar geleden overleed. Moeder Boyle zag vrij vlug in dat haar kind over enig zangtalent beschikte en stuurde haar 12-jarige dochter naar het (katholieke) kerkkoor waar ze ervaring opdeed. Ze volgde ook zanglessen en naam deel aan een paar wedstrijden maar echt doorbreken zat er niet in. De bezorgde ouders hebben Susan, omwille van haar licht mentale handicap, wat afgeschermd van de buitenwereld. De nu 48-jarige vrouw gaf voor haar eerste optreden in ‘Britain’s got talent’ onomwonden toe dat ze nog nooit een man had gekust, laat staan dat ze ooit een vriend heeft gehad. Haar kat Pebbles is nu de enige levensgezel waarmee ze haar eenzaamheid deelt. Maar daar zou wel eens verandering in kunnen komen want Susan wordt schatrijk en dan dagen er gegarandeerd kapers op aan de goud- en ivoorkust.

Ik raad iedere lezer(es) die over internet beschikt aan om even te googelen, om ‘Susan Boyle’ in te tikken en dan door te klikken op een YouTube-filmpje van het optreden van de nieuwe Schotse ster. Dat filmpje werd al meer dan 100 miljoen keer bekeken.

En wat zie je dan ?

Een tamelijk corpulente vrouw van middelbare leeftijd die je, met haar onderkin, warrig kapsel en borstelige Breznjevwenkbrauwen, bezwaarlijk moeders mooiste kunt noemen. Elegantie en verfijnde smaak zijn ver te zoeken. Als ze in haar soepjurk in plompe dragonderstijl het podium komt opgedonderd zit het publiek meteen te gniffelen. Het wordt heerlijk (uit)lachen geblazen ! Ook de 3 juryleden steken hun scepsis niet onder stoelen of banken. Susan Boyle werkt die reacties ook wat in de hand door haar onbeholpen optreden : als ze op een stuntelige manier even met de heupen gaat wiegen spreekt de mimiek van de cynische voorzitter Simon Cowell boekdelen. Als ze op zijn stekelige vraag ‘hoe beroemd ze wenst te worden’ antwoordt dat ze Elaine Page achterna wil zoemt de camera weer op het publiek in en zie je het meewarige ongeloof zo van de gezichten druipen.

Maar dan geschiedt het kleine wonder. De muziek van het wel erg toepasselijke ‘I dreamed a dream’ uit Les Misérables schalt door de concerthal, het lelijke dondertje opent haar mond en de eerste loepzuivere noten veroorzaken een metamorfose. Na enkele seconden is de verrassing compleet. De sfeer slaat om en de camera brengt verbouwereerde, verwonderde en bewonderende blikken van publiek en juryleden in beeld. Als de laatste noten uitsterven krijgt de underdog een staande ovatie. En even onbeholpen als ze is gekomen, wil ze van het podium benen zonder het verdict van de jury af te wachten. Die moet haar terugroepen om haar onder complimenten te bedelven. Amanda Holden, de vrouw in het gezelschap, is zo eerlijk om direct toe te geven dat de cynische manier waarop Susan werd onthaald totaal ongepast was en dat ze hun lesje hadden gekregen ; Piers Morgan bekende dat iedereen haar uitlachte maar dat het lachen hen nu was vergaan en de grofgebekte Simon Cowell heeft zich achteraf (bij de halve finales van de wedstrijd) openlijk geëxcuseerd voor de boerse wijze waarop hij de zingende huisvrouw had behandeld.

Ondertussen heeft de immens populaire Susan de halve finale van de talentenjacht gewonnen, werd ze door president Obama uitgenodigd om in Washington te komen zingen, vroeg Oprah Winfrey de nieuwe megaster in haar talkshow, ziet de musicalpaus Andrew Lloyd Webber (de man van o.a. Cats en Jesus Christ superstar ) het wel zitten om haar een rol te geven in een van zijn producties op West End in Londen en wil Elaine Page met haar een duet opnemen. De diepe wens van Susan Boyle om ooit eens op te mogen treden voor de door haar bewonderde Britse queen behoort niet langer tot het rijk der onmogelijke dromen.

De Susan Boyle-story bevestigt nog maar eens dat we ons niet mogen laten vangen door de onhebbelijke gewoonte om mensen te taxeren, louter op basis van eerste visuele indrukken want die spelen ons alleen maar informatie door over het voorkomen van de mens met wie we worden geconfronteerd. Het is uiteraard gemakkelijk zingen dat ‘echte schoonheid van binnen zit’ als je, zoals Clouseau, door moeder natuur bent begiftigd met een niet onaardige fysieke verschijning of als je een bloedmooie vrouw hebt maar au fond hebben de gebroeders Wauters overschot van gelijk. De kleur van huid, ogen en haar, de vorm van de neus, de cup van de borsten of de lichaamslengte onthullen ons weinig of niets over de echte waarde van de mens, over zijn inborst, zijn karakteriële rijkdom of affectieve armoede. Fysiek onaantrekkelijke mensen ontpoppen zich soms bij nadere kennismaking tot charmante en sympathieke tegenspelers terwijl fotomodellen , vaak omdat ze zich maar al te bewust zijn van hun fraaie verpakking, als ronduit onuitstaanbaar kunnen overkomen. Met een tedere en trouwe echtgenoot zonder don juan-allures is het aangenamer samenwonen dan met een casanova die voortdurend schuinsmarcheert; een gevoelige en verstandige vrouw is te verkiezen boven een bitch met het ideale lijf en roodgelakte nagels van 2 cm lang. Was het niet vadertje Cats die in de 17° eeuw al orakelde: ‘Wie het wijf trouwt om het lijf, verliest het lijf en houdt het wijf’? En laten we niet vergeten dat ons lichaam onherroepelijk bouwvallig wordt, veroudert en aftakelt, alle gevechten tegen rimpels, wallen en verzakkingen ten spijt.

Niet alleen de Britten hebben talent. Elke mens, hoe schraal en iel hij ook mag ogen, beschikt over ten minste één onvermoede gave, over één schat die, diep begraven misschien, ligt te wachten om opgedolven te worden, over één talent dat kan gedijen en tot volle ontbolstering kan komen als het wordt erkend en herkend door attentievolle medemensen.

In elk van ons schuilt een Susan Boyle.

H.J.


Lees ook de andere artikels van Herman !



Bezinningsteksten

Geschiedenis van Denderleeuw

Oude Tradities

Over ouder worden ...


... en sterven

Actualiteit

Ons land