Zaterdag jongstleden is in Het Glazen Huis van Studio Brussel op de Groenplaats
in Antwerpen de radiomarathon Laat een weeskind niet alleen van start gegaan. In
de loop van deze week zal, tot op kerstavond, via honderden initiatieven een
kapitaaltje worden bijeengesprokkeld voor de weeskinderen van zuidelijk Afrika.
"Kerstmis brengt 't beste in mensen naar boven", schrijft Bond Zonder Naam in
zijn infobrochure van deze maand. Inderdaad, in deze kersttijd zal er, meer dan
in welke andere periode van het jaar ook, aandacht worden besteed aan bejaarden,
minderbedeelden en daklozen : daarvan getuigen de talloze kerstdiners die voor
hen wat warmte en gezelligheid moeten brengen in de tristesse van deze donkere
dagen. En even terzijde : het is nog niet te laat om de lopende, jaarlijkse
campagne van Welzijnszorg een zetje in de rug te geven want de armoede in onze
eigen eerste wereld is een keiharde realiteit voor 17% van de bevolking.
"Kerstmis is de mooiste tijd van 't jaar", zo zongen de Vaganten in een
eigentijds kerstliedje. 't Is een tijd om blij te maken, 't is een tijd om je
best te doen, om aan anderen te denken als de koningen van toen. Koningen echter
zijn wij niet ; met wierook en mirre zullen we niemand kunnen plezieren en goud
bezitten we niet. Wij zijn geen vips, geen helden en hero'sche daden worden van
ons niet verwacht. We kunnen wel kleine wonderen van goedheid verrichten : een
gebaar van verzoening in onze kennissenkring, een bezoekje aan een vergeten
familielid, een bemoedigend woord bij een buur die in de put zit kunnen soms een
wereld van verschil betekenen. Onze samenleving wordt er een graadje warmer van,
een tikkeltje menselijker, een beetje minder hard.
De eindejaarsperiode is een tijd dat we elkaar de beste wensen aanbieden voor
het jaar dat komen moet. En inderdaad, Waarom zijn wij het ganse jaar niet wat
Kerstmis voor elkaar?
Het zou toch jammer zijn mochten we onze goede voornemens onder laten sneeuwen
door de sleur van elke doordeweekse dag.
H.J.
